در فاصله  ۳۷ کیلومتری شمال شرقی شهرجدید سمیع آباد  در انتهای دره شرشری در فاصله پنج کیلومتری هریرودروستایی تا سال ۱۳۷۷روجود داشت بنام  روستای شرشری که این روستادر حدود سی خانوار جمعیت داشت و شغل اصلی مردم آن دامداری و کشاورزی بود و در دهه ۱۳۷۰ شمسی که سرقت گله های گوسفند و آدم ربایی در منطقه سمیع آباد به اوج رسیده بود  نیروهای خدوم مرزبانی با جان فشانی هایی که داشتند باز هم نمیتوانستند امنیت را حفظ نمایند و در آخر به این تتیجه رسیدند که روستاهای مرزی باعث و بانی ناامنی هستند و روستای شرسری تخریب شد و این روستا که به احتمال زیاد جایگزین  قلعه سنگی بود که برروی لاخ سخره ای بلند در  جنوب غربی  شرشری واقع بوده است که هنوز اداره میراث فرهنگی از وجود اون قلعه سنگی  بی خبر خبر هستند و طوری که نقل قول شده  است افرادی که اون قلعه سنگی رادیده اند باید اون قلعه سنگی که از طریق راه مخفی آب خودشان را تامین میکردند باید از بناههای قبل میلادمسیح ایران باستان باشد و   مردم این روستای  هم مردم همان قلعه سنگی لاخ بوده اند که نقل مکان به محل فعلی شرشری کرده اند که روستایشرشری از شمال غربی به روستای سرکوه و معدن ذغال سنگ منتهی بوده است و از غرب به روستای مرزی ملو و از شرق با روستای مرزی  کنده سوخته  هم مرز بوده است که فعلا روستای سرکوه تخریب و مردم آن به سمیعآباد مهاجرت نموده اند و معدن ذغال سنگ گلبانو متروکه گردیده ولی روستاهای ملو کنده سوخته همچنان وجود دارند و روستای شرشری در فاصله سالهای  ۱۳۷۱ تا  ۲۳۷۷ مدرسه داشته که معلمروستا شخصی بنام صمدفیضی بوده است که میگوید  زمانی موتورسیکلت  نداشته فاصله معدن تارشرشری را پیاده میرفته یعنیفاصه حدود بیست کیلومتر جاده کوهستانی  و بدون رفت و آمد با ساکی بردوش و جاده خطری میرفت تا الفبای زندگیرا بهربچهرهایرمحروم شزشری بیاموزد و جهادسازندگی در فاصله سالهای ۱۳۶۰ تا سالز ۱۳۷۵جهاده خیلی خوبی بازیررسازی و آماده آسفالت برای روستای شرشری احداث کرد که متاسفانه قدر خدمات دولت ارج نهاده نشد و  از این جاده بیشتر خودروهای خلافکاران غیربومی ترددمیکردند.  و روستای شرشری با قدمت چندهزارساله  در اذهان و ا فکار فراموشی رفت و به تاریخ پیوس. ( امید است که مردم شزشزی اصالت وریشه خودشان را دوباره زنده کرده و بادکمکدرولت روستایی درشآنرمردمرغیور خود بسازند و شغل کشاورزی ودامداری خودشان را ازنده کنند.